Vakantie in Brazilië en verwacht het onverwachte..

Na 2 maanden al in Brazilië te zijn kwamen in de maand mei/juni mijn moeder, broer en zusje mij bezoeken in Brazilië (helaas moest mijn vader werken) en verbleven eerst 4 dagen in São Paulo.

Voor hun komst had ik een weekje intensief cursus Portugees gevolgd. Elke dag van 9:00 tot 13:00 les in het Portugees, wat na 1 week toch al veel vooruitgang had geboekt gelukkig.

De dag van hun aankomst op 27-5-2014 ben ik helaas mijn telefoon vergeten (verloren dus) in een taxi. Het was een hectische en gestreste dag voor mij.. Ik zou een auto huren en hun ophalen van het vliegveld. Uiteindelijk na hun aankomst hebben ze 2 uur op mij moeten wachten na een vlucht van bijna 12 uur.. Daarom was mijn zusje in het begin ook niet echt al te vrolijk, aangezien ik behoorlijk vrolijk arriveerde. Na alles uitgelegd te hebben, moesten we toch ook zeker nog een uur wachten in de rij, voordat we eindelijk een taxi in mochten. Met hun 4 dagen verblijf in São Paulo heb ik ze zoveel mogelijk laten zien van de stad, wat eigenlijk onmogelijk was in 4 dagen aangezien het toch 20 keer groter is dan Rotterdam.
Dag 2 zijn we naar Piracicaba gegaan, om ze kennis te laten maken met Nasmy en haar familie en daar een dag door te brengen en van alles te zien. 's Avonds waren we beland in een bar waar live "samba muziek" gespeeld werd door vrienden van Nasmy. De andere dagen heb ze het een en ander van de stad gezien door middel van de "Free Walking Tour" door het oude centrum van São Paulo. Na de tour hebben we met zijn alle een overheerlijk broodje mortadella gegeten waar ik in een van mijn vorige verslagen al over had verteld (met ongelofelijk veel vlees).

Na 4 dagen São Paulo zijn naar Recife gegaan om daar de rest van de "vakantie" door te brengen. Dit is de geboorte stad van mijn broer en vlak bij deze stad ben ik geboren in een dorpje/stad genaamd Bonito in Pernambuco. Recife is een stad aan de kust en dat betekend dus strand. We hadden een super hotel dat min of meer aan het strand lag, want we moesten de straat oversteken. Vanuit het balkon hadden we zicht op zee en het was er verschrikkelijk warm, 's ochtends, 's middags en 's avonds. We hebben veel tijd doorgebracht aan het strand en we zijn op verschillende plekken geweest. We zijn in contact gekomen met de vrouw die mijn ouders geholpen had met de adoptie van m'n broer. Met haar hebben we ook meerdere malen afgesproken deze 10 dagen en regelmatig samen gegeten of gedronken. We hebben veel van het weer genoten en van het strand en de zee. We hebben een rondvaart gedaan door het Centrum van de stad en zijn naar een oud stadje geweest genaamd "Olinda" (wat overigens zeer interessant en mooi was). Vanuit dit stadje die hoog gelegen was had je een prachtig uitzicht over de stad Recife en over de zee. Ook hier stond alles in het teken van het WK, overal spullen van Brasil te koop in elke winkel. Een must wat we moesten doen en wat we gelijk de eerste dag gedaan hadden was naar een "Churrascaría" gaan. Hier komen ze met heerlijk gegrild vlees langs waar je zoveel van kan/mag pakken en eten als je zelf wil.

Een klein minpuntje deze week was dat mijn broer en ik helaas 1 van deze dagen een hele dag ziek zijn geweest.

Op vrijdag 4-6-2014 zijn we naar mijn geboorteplaats geweest, waar ik sinds mij geboorte nog nooit ben geweest. We gingen er niet heen om te zoeken naar familie, maar om de het dorp/stadje te zien waar ik enigszins toch geboren ben. Wel hadden we al mijn documenten meegenomen van mijn geboorte, van de adoptie en dergelijke. Aangekomen in het stadje zijn we naar het ziekenhuis gegaan waar ik geboren was. Dit allemaal gaf me wel een spannend en kriebelend gevoel. Aangekomen in het ziekenhuis ging mijn moeder vragen of we hier rond mochten kijken, omdat ik in dit ziekenhuis geboren was en deze plek niet kende. Nadat ze het gevraagd had mochten we met zijn alle verder het ziekenhuis in. Toen we een man vertelde wat we kwamen doen begon hij mijn documenten te bekijken en zei hij "kom maar mee met mij". We liepen mee met deze man die overigens heel vriendelijk en behulpzaam was. Eenmaal bij een kamertje aangekomen begon hij het verhaal te vertellen aan de vrouw die daar aan het werk was. Hij legde het verhaal uit dat ik geadopteerd was en hier geboren was. Opeens begonnen ze de naam van mijn biologische moeder op te zoeken tussen alle namen in dat kamertje in allemaal verschillende dozen. Aangezien het een klein stadje landinwaarts is waren gegevens en namen in de computer ook niet echt veel voorkomend. Na lang zoeken konden ze niks vinden. De man keek toen naar de naam van mijn biologische vader, wat overigens niet zijn volledige naam was, maar gewoon een bijnaam. Hij zei dat hij iemand kende met die naam en ging op zijn motor/scooter er naar toe om te vragen of hij toevallig een zoon zou hebben die nu 22 jaar zou moeten zijn. Na zijn terugkomst bleek het helaas niet mijn biologische vader te zijn. Overigens was het niet echt een teleurstelling voor me, omdat ik niet echt met de instelling kwam om op zoek te gaan naar mijn familie (nog niet in ieder geval). Ondertussen waren we ongeveer al 1,5 uur verder en vroeg de man of we met hem wilde meekomen naar een andere kamer met nog meer documenten van personen en ja hoor ook met een computer. Hier zeiden ze, dat ze wilde zoeken voor mij naar de naam en de gegevens, maar dat het enige tijd zou gaan duren. Voor mij was dat allemaal prima aangezien ik nog enige tijd in Brazilië zou verblijven. Ze vroegen daarom ook mijn mobiele nummer, zodat ze me konden bellen mochten ze iets van gegevens gevonden hebben. Ik had mijn telefoon niet in mijn zak maar in de auto, dus moest ik naar de auto om mijn telefoon te halen, want een Braziliaanse tel-nummer is zo een verschrikkelijk lang nummer en dat wist ik dus nog niet uit mijn hoofd.
Eenmaal teruggekeerd in het kamertje met mijn telefoon in mijn hand en bijna mijn nummer voorlezend keek ik op en schrok ik van de nieuwe personen die opeens in de kamer stonden en nogal super enthousiast waren toen ik binnen kwam.

En geloof het of niet.............................


Wat bleek toen ik binnenkwam, bleken zij gezegd te hebben, dat ze mijn familie zijn en dat het mijn biologische moeder zou zijn die voor mij stond. Ik wist toen even niet wat ik moest denken, zeggen of doen.. Ik vond het nog al zeer vreemd en bleef ook heel nuchter. Vooral dat opeens beide moeders voor mij stonden was super vreemd Het eerste wat ik zei "ok allemaal leuk en aardig en prima, maar ik wil het zeker weten en dus een test doen". Ze waren hele tijd aan het zeggen, dat ik op mijn biologische moeder leek, maar dat vond ik nog best meevallen. Toen ik en mijn moeder in het Portugees vertelde, dat ik een DNA test wilden gingen zij ook gelijk akkoord en gingen we naar het laboratorium. Hier zouden ze het bloed gaan afnemen. Toen we aan de beurt waren vroegen ze mijn gegevens en toen kwam ik er achter dat ik niks bij me had en het allemaal nog op mijn bed lag in het hotel. Dit betekende dat we geen bloed konden afnemen en geen test konden doen. Het was vrijdag dus spraken we af om na het weekend op maandag af te spreken voor het ziekenhuis met mijn ID. Hierna zijn we met onze bestuurder/gids heel lokaal gaan eten in een restaurantje in het dorp. De natuur rondom Bonito bleek heel mooi te zijn en zijn na de lunch naar een waterval geweest waar ik heb gezwommen en een hele opgave was om er te komen met een personen auto en ook weer om terug te gaan. Op de terugreis naar Recife zijn we onderweg gestopt bij het nieuwe stadion waar wedstrijden van het WK 2014 gespeeld zouden worden.

Op zondag 6-6-2014 waren we met een andere gids/bestuurder naar "Porto de Galinhas" geweest 1 van de mooiste plekken om naar het strand te gaan als je in Recife zit en het strand daar wel gezien hebt. Hier hebben we een hele dag doorgebracht. Gezwommen, gegeten, kokosnoot water gedronken, genoten van het weer en een super uitzicht en gelopen door het stadje wat aan het strand lag. Het was een superdag aan het paradijs.

Maandag 7-6-2014 was het dan zover, tijd voor de herkansing. Voordat we vertrokken had ik wel 10 keer gekeken en gevoeld of ik alles bij had wat nodig was en dat was gelukkig wel het geval. Dezelfde bestuurder die er vrijdag bij was wilde er ook bij zijn en zei dat hij wilde reiden voor ons. Opnieuw aangekomen in Bonito was het dan eindelijk mogelijk om toch de test te kunnen doen. Mijn hele familie stond ons op te wachten, mijn moeder, zusje, tante, oom, neef, nicht, ze waren er helemaal op voorbereid. Ze hadden camera mee en voordat we vertrokken wilden ze allemaal foto's maken. Na 20 duizend foto's zijn we dan toch in het laboratorium beland. Hier begon mijn zusje te vragen of mijn naam João Paulo da Silva (wat mijn officiële naam was bij mijn geboorte). Toen ze die vraag stelde schrok ik wel een beetje en kreeg ik toch een gevoel van, misschien is het dan toch waar, maar goed hoeveel Brazilianen zijn er niet met dezelfde naam. Eenmaal aan de beurt werd van ons beide het bloed afgenomen, wat heel spannend voelde en opgestuurd naar Minas Gerais, waar ze gingen onderzoeken. De uitslag zou 30 dagen duren en in Bonito aankomen en van daar doorgestuurd naar São Paulo naar mijn adres. Na het afnemen van het bloed werden we uitgenodigd om bij mijn misschien biologische familie te gaan lunchen. Dat aanbod hadden we openhartig aangenomen. Het was een heel simpel huis zonder tv en woonkamer en alles afgeschermd met doeken. Tijdens dat het eten gekookt werd voor ons, kwam Jan en alleman langs de deur om mij te zien, te spreken, te kijken hoe ik eruit zag en te weten of ik echt op mijn biologische moeder zou lijken. Tijdens het eten van het feestmaal wat ze gemaakt hadden voor ons, werd mij verteld dat ik nog een oudere zus had die ook geadopteerd was maar door een Braziliaanse familie. En dat ik nog een oudere broer zou hebben, maar die overleden was. Ook vertelde ze me waarom ze mij had afgestaan en dat mijn vader ook is weg is gegaan toen hij wist dat ze in verwachting was van mij. Na het lekkere eten hadden we telefoonnummers uitgewisseld en facebook met een neefje voordat we weg gingen.

De dinsdag en de woensdag ochtend hebben we voor de laatste keer van het strand van Recife genoten en zat de vakantie er al weer op. Samen vlogen we woensdag middag naar São Paulo en aangekomen op het vliegveld daar, was het tijd om weer afscheid te nemen wat toch weer minder fijn was.

Ook al miste ik ze gelijk al op het moment dat ze uit het zicht waren, maar gelukkig kan ik terug kijken op een geweldige vakantie en ervaring met dingen die ik nooit had kunnen/durven dromen.